Radio narodziło się między 1895 a 1899 dzięki eksperymentom Guglielmo Marconiego, który wysłał wiadomość na drugą stronę kanału La Manche, a w 1902 nadał audycję transatlantycką. Radio mogło posłużyć do odbioru informacji dzięki cewce zaprojektowanej przez Nikolę Teslę i Aleksandra Popowa.
Technika radiowa na świecie zaczęła gwałtownie się rozwijać po skonstruowaniu w 1904 przez Fleminga pierwszej lampy dwuelektrodowej oraz po wprowadzeniu do niej w 1907 przez Lee de Foresta siatki. Właściwości fal elektromagnetycznych zaczęto wykorzystywać do instalowania pierwszych „telegrafów bez drutu”.
Krótkofalarstwo w Polsce narodziło się po 1924 roku, wówczas zaczęły funkcjonować kluby radiowe oraz rozpoczęto wydawanie pism dla radioamatorów. Pierwszą łączność radioamatorską przeprowadził Tadeusz Heftman (pracując pod znakiem TPAX) – 6 grudnia 1925 z krótkofalowcem z Holandii – Ten Kate, znak wywoławczy N-0PM oraz w kwietniu 1926 z krótkofalowcami: U-1AAO z USA oraz z Rawalpindi Y-2PM (obecnie Pakistan).
Jedną z pierwszych organizacji krótkofalarskich w Polsce był Komitet Szkolenia Młodzieży w Radjotechnice, założony w 1924 m.in. przez ojca Tadeusza Heftmana – adwokata Józefa Heftmana. Od 1 stycznia 1929 rozpoczęto wydawanie pisma „Krótkofalowiec Polski”, które (z przerwami) wydawane jest do dzisiaj. W lutym 1930 powstała organizacja – Polski Związek Krótkofalowców.
Obecnie na świecie zarejestrowanych jest ponad 4 miliony krótkofalowców, w Polsce PZK zrzesza 3380 osób. Najmłodszym krótkofalowcem na świecie była czteroletnia Sara Bruno (KB9SEG), najstarszym prawie 94 letni Jose Vicichi (LU5AW) z Argentyny.
Każdego roku 18 kwietnia obchodzony jest Światowy Dzień Krótkofalowca, w rocznicę utworzenia w 1925 Międzynarodowej Unii Radioamatorskiej (ang. International Amateur Radio Union, ARU).